1. اگر انسان در وقت نماز و قبل از شروع آن متوجه شود جايي از مسجد يا حرم نجس است، مثلاً ببيند چند قطره خون بر فرش مسجد يا حرم ريخته است و:
الف: وقت نماز وسعت دارد، تطهير آن بر خواندن نماز مقدم است.
ب: وقت نماز تنگ است؛ يعني اگر بخواهد آنجا را تطهير كند و بعد از آن نماز بخواند، تمام يا قسمتي از آن پس از وقت خوانده مي شود، نماز خواندن بر تطهير آنجا مقدم است.¹
2. اگر در بين نماز متوجه شود يا يادش بيايد كه جايي از مسجد يا حرم نجس است، اگر با تمام كردن نماز، تطهير تأخير نمي شود، مثلاً در ركعت آخر نماز است يا وقت نماز تنگ است، نمازش را تمام كند و بعد از نماز آنجا را تطهير كند و در صورتي كه تأخير نمي شود و وقت نماز هم وسعت دارد بايد نماز را رها كند و آنجا را تطهير كند و بعد از آن نمازش را بخواند.²
3. كسي كه بايد ابتدا مسجد يا حرم را تطهير كند، اگر اول نمازش را خواند، هر چند به جهت ترك تطهير مسجد يا حرم گناه كرده است ولي نمازش باطل نيست.³
4. اگر نجس بودن مسجد يا حرم را فراموش كرد و نماز را خواند و پس از نماز يادش آمد نمازش صحيح است.⁴


پي نوشت ها:
1. العروة الوثقي، ج 1 ، في احكام النجاسات ، ص 85 ، م 4
2. همان، ص 84 ، م 2
3. همان، ص 84 ، م 2
4. همان، ص 84 ، م 2

منبع: احكام فقهيِ سفرِ زيارتي عتبات؛ محمدحسين فلاح زاده