ذكر گفتن با تسبيحي كه از تربت امام حسين(عليه السلام) ساخته شده باشد و حتي همراه داشتن آن مستحب است، حال كه سخن از تسبيح تربت به ميان آمد، بجاست تاريخچه مختصر آن نيز گفته شود:
پس از آنكه پيامبر اسلام(صلّي الله عليه وآله) ذكرهاي معروف را به دخترشان حصرت زهرا(عليها السلام) آموختند، ايشان براي شمارش آن ذكرها، تسبيحي از نخ پشمين ساختند كه به آن گره هاي متعدد زده بودند، پس از شهادت حضرت حمزه سيد الشهداء(عليه السلام) در غزوه احد، حضرت زهرا(عليها السلام) از تربت ايشان تسبيحي ساخته و به نخ كرده بودند و با آن تسبيحات را مي گفتند، مردم نيز پس از آن همين گونه عمل كردند، چون امام حسين(عليه السلام) در كربلا به شهادت رسيد، به خاطر فضيلت تربت او، اين كار درباره تربت قبر آن امام شهيد انجام گرفت. امام صادق(عليه السلام) فرمود: من كان معه سبحة من طين قبر الحسين(عليه السلام) كتب مسبّحاً و ان لم يسبّح بها.¹
هركه تسبيحي از تربت قبر حسين(عليه السلام) داشته باشد، تسبيحگوي نوشته مي شود، هر چند با آن تسبيح نگويد.


پي نوشت:
1. بحار الانوار، ج 83 ، ص 332

منبع: احكام فقهيِ سفرِ زيارتي عتبات؛ محمدحسين فلاح زاده