در پاسخ به این پرسش به چند نکته توجه نمایید :
1- امام صادق(ع) فرمود : تاسوعا روزی است که حسین(ع) و اصحاب او در کربلا محاصره شدند و سپاه شام بر ضد آنها گرد آمد. ابن زیاد و عمر سعد نیز از فراهم آمدن آن همه سواران خوشحال شدند و آن روز حسین(ع) و یارانش را ناتوان شمردند و یقین کردند که دیگر برای او یاوری اخواهد آمد و عراقیان نیز او را پشتیبانی نخواهند کرد.
( فرهنگ عاشورا ، جواد محدثی ، ص 91 )
2- در جواب اين سؤال بايد توجه كرد كه: «تسع» در عربي به معناي نه و تاسع و تاسوعا به معناي نهم مي باشد چنان كه «عشر» به معناي ده و عاشورا به معناي دهم مي باشد. اطلاق كلمه «عاشورا» بر دهم ماه محرم، پس از به شهادت رسيدن حضرت امام حسين و ياران آن حضرت، صورت پذيرفته است و در دوره پيش از اسلام بر دهم ماه محرم عاشورا نمىگفتند. كاروان اباعبدالله الحسين عليه السلام در روز دوم محرم به سرزمين مقدس كربلا فرود آمد و تا روز عاشورا در آن سرزمين بودند به لحاظ آن كه حوادث مهم كربلا در روز نهم و دهم ماه محرم الحرام اتفاق افتاد اين دو روز را برجسته تر نموده و به نام تاسوعا و عاشورا يعني روز نهم و دهم محرم الحرام ناميدند. ابن اثير در كتاب «نهايه» مىگويد: «عاشورا يك اسم اسلامى است» و ابن دريد مىگويد: «عاشورا يك اسم اسلامى» است و در دوره جاهليت به اين نام معروف نبود، (الصحيح من سيرة النبى، ح 3، ص 106، چاپ جامعه مدرسين). در «مجمع البحرين» نيز آمده است: «عاشورا يك اسم اسلامى است» آن چه پيش از به شهادت رسيدن حضرت امام حسين(ع) بود اين بود كه هم پيامبر اسلام(ص) و هم حضرت على(ع) از شهادت امام حسين(ع) در كربلا خبر داده بودند و حتى امام حسين(ع) نيز از شهادت خود خبرداده بود و به برخى از پيامبران پيشين هم شهادت آن حضرت وحى شده بود، (بحارالانوار، ج 44، ص 223 و ص 250).
3- پيش از اسلام دهم محرم را عاشورا نمىگفتند ولى پس از آن كه حضرت امام حسين(ع) در كربلا به شهادت رسيد، آن روز در ميان مردم به روز عاشورا معروف گرديد و شيعيان على(ع) آن روز را روز عزا و عزادارى قرار دادند و در مقابل آنان بنى اميه و پيروانشان آن روز را روز جشن و سرور قرار دادند و به تدريج دشمنان شيعه درباره عاشورا احاديثى ساختند تا آن روز را با فضيلت نشان بدهند در حالى كه آن روز، روز غم و اندوه است و روز مصيبت و نكبت است، روزى است كه بهترين انسان را كشته اند، جگر رسول خدا را پاره كرده اند و زنان و كودكان پيامبر را به اسارت برده اند، آيا اين روز مىتواند روز مباركى باشد؟!
شيخ عباس قمى در مفاتيح الجنان مىگويد: روز دهم ماه محرم روز شهادت امام حسين است، روز مصيبت و حزن ائمه اطهار و شيعيان آنان است و شايسته است كه شيعيان در اين روز مشغول كارهاى دنيوى نگردند و مشغول گريه و نوحه باشند و زيارت عاشورا بخوانند. شيخ عباس قمى به نقل از نويسنده «شفاء الصدور» مىگويد: بنى اميه روز عاشورا را مبارك مىدانستند: در اين روز براى خود خريد مىكردند و خريد را در آن روز سنّت خود كرده بودند، آنان در اين روز مراسم عيد بر پا مىكردند، آن روز را روزه مىگرفتند و در آن روز طلب حوائج را مستحب مىدانستند و براى همين درباره روز عاشورا فضايل و مناقبى ساخته اند و حتى دعائى هم درباره آن درست كرده اند كه اولش اين است: يا قابل توبة آدم يوم عاشورا، يا رافع ادريس الى السماء يوم عاشورا، يا مسكّن السفينة يوم عاشورا يا غياث ابراهيم من النار يوم عاشورا. اينها را ساخته اند. تا امر، مشتبه شود. آنان در سخنراني هاى خود مىگويند: هر نبىّ وسيله و شرفى دارد و در روز عاشورا، اين شرف زياد مىشود مانند خاموش كردن آتش نمرود براى ابراهيم، قرار گرفتن سفينه نوح به كوه جودى، غرق ساختن فرعون در دريا و نجات حضرت موسى از دست فرعون، نجات حضرت عيسى از دست يهوديان.
شيخ عباس قمى در ادامه مىگويد: شيخ صدوق از ميثم تمار نقل كرده كه ميثم تمّار گفت: اين امت پيامبر، فرزند پيغمبر خود را مىكشند و روز عاشورا را كه فرزند پيغمبر را كشته اند، روز مبارك قرار مىدهند و اين كار شدنى است و خواهد شد. راوى مىگويد: به ميثم گفتم: چگونه آن روز را روز مبارك قرار مىدهند؟ گفت: آنان در فضيلت آن حديث وضع مىكنند و مىگويند: روز عاشورا روزى است كه خداوند توبه آدم را پذيرفته است با اينكه توبه آدم در ذى حجه پذيرفته شده است، آنان مىگويند: در عاشورا، يونس از شكم ماهى نجات يافته است، در حالى كه در ذى قعده از شكم ماهى نجات يافته است، مىگويند: روز عاشورا روزى است كه سفينه نوح در كوه جودى قرار گرفت در حالى كه روز هيجدهم ذى حجه در كوه قرار گرفت و آنان مىگويند: روز عاشورا دريا براى موسى شكافته شد در حالى كه در ربيع الاول شكافته شده بود، (مفاتيح الجنان، ص 476، اعمال روز عاشورا، چاپ اول، انتشارات فاطمه زهرا).
منبع: پرسمان دانشجویی
.