حر بن يزيد رياحي ، آن توبه كننده و هدايت يافته ، نخستين كسي بود كه راه را بر سفيران كربلا بست ولي در پايان كار به اوج عزت و شرافت ، يعني شهادت در راه حسين ( عليه السلام ) ، دست يافت و خود را براي هميشه در صف آزاد مردان و احرار قرار داد و قبر و نامش را در تاريخ جاودانه كرد . جنازه آن آزاد مرد را قبيله اش ، بن رياح ، از ميدان جنگ خارج كرد و در روستايي در نُه كيلومتري غرب كربلا به خاك سپرد . همان جا كه امروزه به سبب وجود قبر او به « روستاي حرّ » معروف است . آستان مبارك آن شهيد در 370 ق به دستور عضدالدوله ديلمي ساخته شد . در 914 ق شاه اسماعيل صفوي ، كه خود به زيارت اين آستان مشرف شده بود ، به تجديد بناي آن پرداخت. اين بنا يك بناي ساده در ميان صحرا است كه به صورت يك چهار ديواري آجري و قلعه اي مستحكم به دستور مادر آقاخان محلاتي ساخته شده است. اين مزار صحن و گنبدي با كاشي آبي و ضريح نقره اي دارد . ناصر الدين شاه ، كه آن جا را زيارت كرد ، در آن دوران از خرابي و وضع نامطلوب و نگه داري بد آن بقعه به مدحت پاشا ، حاكم كربلا ، گلايه كرده و براي تعمير و نگه داري بهتر آن سفارش هايي كرده بود .
در 1330 ق تعميراتي در آن آستان انجام گرفت و ايواني در آن تعبيه شد . كتيبه بالاي اين ايوان نشان دهنده باني و تعمير كننده آن است : « قد عمر هذا المكان بهمة آقا حسين خان شجاع السلطان همداني دام ظله الفاني سنه 1330 ق » .
در قسمت شرقي صحن ، حجره هايي در دو طبقه جهت سكونت زائران ساخته شده و هنرمندان ايراني در 1396 ق ، حرم را آينه كاري كردند .

منبع: عتبات عاليات عراق؛ دكتر اصغر قائدان