اميرمؤمنان على(ع)، كوه بلندى را مى ‏مانست كه سيلاب دانش و فضيلت از ستيغ آن ريزان و مرغ از پريدن به قله‏ اش ناتوان بود. وى در همه صحنه‏ ها «اَبَرمرد» بود و شگفت اين كه در مظلوميت نيز چنين شد. شرح غمبار اين مظلوميت، موضوع اين اثر است كه مؤلف آن را در رويدادهاى صدر اسلام به ويژه پس از پيامبر و در حوادث فدك، سقيفه، غديرخم و شهادت آن حضرت به‏ روشنى نشان داده است.