نویسنده در ابتدای کتاب، انگیزه خود را اینگونه شرح می دهد:
حوالی سال 1350 قمری بود که رستاخیز عاشورا مرا بر آن داشت تا در اطراف این نهضت ملی تاریخی بنویسم، و علل و اسباب پیدایش این جنبش دینی را بیان کنم. چندی نگذشت کتاب «عاشورا چه روزی است؟» برای چاپ حاضر شد و چون دورانی بود که مجالس عزاداری و محافل حسینی بسیار محدود بلکه ممنوع بود، کسی را یارای آن نبود تا علنا تشکیل مجالس مجد و عظمت حسینی را بدهد، بلکه خانه ‏ها را مورد بازدید قرار می‏ دادند تا مبادا واعظی و مستمعی در اطرف مناقب و جریان تاریخ کربلا سخنی بگوید یا بشنود. با همه‏ ی مشکلات آن روز که هنوز مردم فراموش نکرده ‏اند کتاب «عاشورا چه روزی است؟» در وزارت فرهنگ دوره‏ ی پهلوی موافقت شد که چاپ شود، و این موفقیت جز از نظر عنایت صاحب ترجمه
نبود. این کتاب به شهادت صدها نامه و تشویق که در اطراف آن واصل شد، بحمدالله موجب ارشاد و هدایت و موجب تشکیل محافل تعزیه ‏داری و مجالس مناقب و فضایل حسینی «علیه ‏السلام» گردید، و چنانچه برخی از علمای اعلام و دانشمندان محقق مشهور اهل منبر کتبا و شفاها اظهار کردند که کتاب «عاشورا چه روزی است؟» موجد صدها محافل پنهانی شد که تا یکجا آنها را به تشکیل مجالس بزرگ مجد و عظمت حسینی رهبری نمود.
«عاشورا چه روزی است؟» در سرتاسر کشور در میان افکار عمومی جای خود را باز کرد و مردم را مهیای یک نهضت عمیقی نمود تا به فاصله ‏ی کوتاهی ورق برگشت، و دولت وقت در مسیر جنگ جهانی قرار گرفت و مردم هم که مستعد تلافی گذشته بودند، مجالس بزرگی از مجد و عظمت حسینی تشکیل دادند، و سپاس خدای را که از این جنبش دینی «کتاب عاشورا چه روزی است؟» را سهمی به سزا بود، و توفیقی حاصل کرد مخصوصا در مشهد مقدس، به رهبری آیت الله کفائی و مرحوم علامه حاج شیخ مهدی واعظ خراسانی و حجةالاسلام شاه‏چراغی، این محافل ایجاد و بزرگ می‏شد.
20 سال از چاپ (عاشورا چه روزی است؟» می‏گذرد، در این مدت بسیاری از فضلای اهل منبر نویسنده را تشویق فرمودند که مقتلی فارسی بنویسم، تا مرجع ارباب فن باشد، و نکات دقیق و لطایف سخنانی که در این مورد ناگفته مانده و تاکنون کتب مراجع آن در دسترس همه کس نبوده، و اکثر این طبقه از بحث و فحص و به دست آوردن کتب و منابع تاریخی، محروم و فعالیتی در این باره نداشته، و یا برخی از استفاده‏ ی حساسترین نکات تاریخ عاجز بودند، حقایق ناگفته می‏ماند و یا کتمان از بیان آن می‏شد، آن افراد دانشمندی هم که اهل مطالعه و تحقیق و کتاب شناسی بودند، فرصت یا محیط به آنها آنقدر اجازه نمی‏داد که مطالب را به گوش عموم برسانند، و قهرا به سبب تنگی فسحت میدان سخن، حقایق ناگفته می‏ماند، و لذا بر آن شدم که اوامر دوستان را به حکم بیان حضرت سیدالشهداء «علیه ‏السلام» که فرمود: «حوائج الناس الیکم نعمة فاغتنموها و لا تملوا نعم الله» امتثال نمایم و 57 سال زندگی حضرت ابی‏ عبدالله «علیه ‏السلام» را تا آنجا که میسر است با یک مقدمه‏ ای که تشحیذ افکار خوانندگان را بنماید بنویسم، و به جریان تاریخ 7 ماهه‏ ی آخر عمر آن حضرت پرداخته، و جزئیات روزمره ‏ی زندگی امام شهید را بیان کنم.
امید است این خدمات ناقابل در پیشگاه حضرت حق مورد قبول افتد و به نویسنده و خواننده و عمل کننده، اجز جزیل عنایت فرماید.