غالباً اين سؤال براي توده مردم مطرح است كه در عين اينكه خداوند، مكان و محلي ندارد چرا هنگام دعا كردن چشم به آسمان مي دوزيم؟ و دست به سوي آسمان بلند مي كنيم؟ مگر العياذ باللّه خداوند در آسمانها است؟
اين سؤال را در عصر ائمه هدي(عليهم السلام) نيز مطرح كرده اند، از جمله مي خوانيم كه «هشام بن حكم» مي گويد: زنديقي خدمت امام صادق (عليه السلام)آمد و از آيه الرّحمنُ عَلَي الْعَرشِ اسْتَوي سؤال كرد.
امام (عليه السلام) ضمن توضيحي فرمود: خداوند متعال، نياز به هيچ مكاني و هيچ مخلوقي ندارد، بلكه تمام خلق محتاج او هستند.
سؤال كننده عرض كرد: پس تفاوتي ندارد كه (به هنگام دعا) دست به سوي آسمان بلند كنيد يا به سوي زمين پائين آوريد؟!
امام (ع) فرمود: اين موضوع، در علم و احاطه و قدرت خدا يكسان است (وهيچ تفاوتي نمي كند) ولي خداوند متعال دوستان و بندگانش را دستور داده كه دستهاي خود را به سوي آسمان، به طرف عرش بردارند، چرا كه معدن رزق آنجا است، ما آنچه را قرآن و اخبار رسول خدا(صلي الله عليه وآله)اثبات كرده است، تثبيت مي كنيم، آنجا كه فرمود: دستهاي خود را به سوي خداوند متعال برداريد، و اين سخني است كه تمام امّت بر آن اتفاق نظر دارند(1)
1 ـ «بحار جلد 3 صفحه 330 ـ توحيد صدوق صفحه 248 حديث 1 باب 36 «باب الرد علي الثنوية والزنادقة».

سه شنبه 91/3/2

منبع : زائرین