با توجه به اينكه امامان معصوم(ع) ما را مي بينند و با توجه به زيارت جامعه و عقيده شيعه كه امامان علم خدايي دارند و از آينده هر شخص خبر دارند پس چه دليلي دارد كه هر هفته اعمال ما به امام زمان(عج) عرضه شود و چه لزومي دارد كه امام معصوم(ع) از اعمال ما ناراحت شود در حالي مي داند ما نهايتا كافر مي ميريم يا مؤمن.

عرضه اعمال بر ائمه عليهم السلام نيز، از اسباب علم ائمه (ع) است.
اين اعتقاد به سبب نصوص کلمات ائمه هدي عليهم السلام است مانند:
« رَسُولِ اللَّهِ صلي الله عليه و آله قَالَ: تُعْرَضُ أَعْمَالُ النَّاسِ كُلَّ جُمْعَةٍ مَرَّتَيْنِ يَوْمَ الِاثْنَيْنِ وَ يَوْمَ الْخَمِيسِ فَيُغْفَرُ لِكُلِّ عَبْدٍ مُؤْمِنٍ إِلَّا مَنْ كَانَتْ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ أَخِيهِ شَحْنَاءُ فَيُقَالُ اتْرُكُوا هَذَيْنِ حَتَّى يَصْطَلِحَا»( مستدرك‏ الوسائل ج : 12 ص : 165)
« به کارهاي مردم در دو وقت رسيدگي مي شود روز دوشنبه و روز پنج شنبه و هر بنده مؤمني بخشيده ميشود مگر آندو کسي که بينشان کدورتي ايجاد شده گفته مي شود مادامي که صلح بينشان نيامده آنها را به خود واگذاريد»
در اين روايت اموري قابل توجه است:
1- عرضه اعمال به پيشگاه الهي است
2- در هفته دو بار رسيدگي مي شود يعني خداوند بنا بر رحمت واسعه اش به انسانها مهلت مي دهد که در فواصل بين اين دو روز اعمال خود را تدارک، بازنگري و جبران کنند
3- خداوند هم عالم است وهم قادر وهم ... اما اين انسان است که مشمول رحمت حق مي شود
4- بناي خداوند بر بخشش مؤمنين است
5- بعضي از امور موجب دوري از رحمت حق مي شود
اما اينکه امام زمان چگونه مرتبط به اين موضوع است به روايت زير توجه کنيد:
« أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه ا لسلام: قَالَ، إِذَا أَرَادَ اللَّهُ أَمْراً عَرَضَهُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ(ص) ثُمَّ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ سَائِرِ الْأَئِمَّةِ(ع) وَاحِداً بَعْدَ وَاحِدٍ إِلَى أَنْ يَنْتَهِيَ إِلَى صَاحِبِ الزَّمَانِ(ع) ثُمَّ يَخْرُجُ إِلَى الدُّنْيَا وَ إِذَا أَرَادَ الْمَلَائِكَةُ أَنْ يَرْفَعُوا إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَمَلًا عُرِضَ عَلَى صَاحِبِ الزَّمَانِ(ع) ثُمَّ عَلَى وَاحِدٍ وَاحِدٍ إِلَى أَنْ يُعْرَضَ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ(ص) ثُمَّ يُعْرَضُ عَلَى اللَّهِ فَمَا نَزَلَ مِنَ اللَّهِ فَعَلَى أَيْدِيهِمْ وَ مَا عَرَجَ إِلَى اللَّهِ فَعَلَى أَيْدِيهِمْ وَ مَا اسْتَغْنَوْا عَنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ طَرْفَةَ عَيْنٍ » (مستدرك‏الوسائل ج : 12 ص :165)
اجمال معناي اين روايت اين است که: «هنگامي که خداوند اراده اش بر امري تعلق بگيرد آن را به رسولش و از او به اميرالمؤ منين و از او تابه صاحب الزمان سپس آن امر در دنيا اجرا مي شود. و آن هنگامي که ملائکه بخواهند امري را به نزد خدا ببرند اول آن امر به صاحب الزمان سپس به حجة قبل از او تا به رسول لله برسد پس آنچه که از جانب خداوند نازل مي شود به دست ايشان مي رسد و آنچه که به خداوند عروج يابد از دست ايشان مي گذرد و ايشان به اندازه يک چشم به هم زدني از خداوند بي نياز نيستند و در (احاطه قدرت وخواست او به اين مقامات رسيده اند) »
اين روايت شريف نيز نکات قابل توجه و مهمي را در بر دارد از جمله:
1-اهل بيت عليهم السلام همچنانکه واسطه فيض و مجراي آن هستند واسطه عروج و بررسي اعمال بندگان نيز هستند
1- همچنانکه از روايت قبل عرضه شدن اعمال در هفته دوبار به خداوند بيان شد از اين روايت عرضه شدن اعمال به نزد امام زمان عليه السلام نيز معلوم مي شود.
2- ناراحت شدن امام زمان عليه السلا م نيز به جهت « رحمت الله واسعه » بودن ايشان است.
البته اين روايت نکات زيادي را در بر دارد که اکنون در اين مجال نمي گنجد.

منبع: پرسمان دانشجويي