آن زمانى كه امام در ايران به سر مي برد، سه روز فاطميه (اول، دوم و سوم جمادى الثانى) روضه داشت. در نجف كه ‏بود، سه شب احيا را هم اضافه كرد. روضه‏خوان كه روضه مى‏خواند، امام همين طور دستمال دستش بود و گريه مى‏كرد. گاهى هم در كربلا در دسته‏هاى سينه‏زنى و عزادارى شركت مى‏كرد و يا در نجف ‏سوگواران حسينى خدمتش مى‏آمدند و امام هم به آنان اظهار لطف و محبت مى‏كرد.

در زمانى كه امام در فرانسه به سر مى ‏بردند، چون ماه محرم فرارسيد، در روز تاسوعا امام از يكى از همراهان خواست روضه ‏بخواند. او عرض كرد: آمادگى ندارم و حال و هواى پاريس به هيچ ‏وجه مناسب روضه‏خوانى نيست. امام تاكيد فرمود: فرقى نمى‏كند بايد به همان صورت مجالس ‏معمولى ايران، روضه بخوانى.

وى ظهر تاسوعا در جمع خبرنگاران ايرانى و خارجى شروع به روضه ‏خواندن كرد. ناگهان مشاهده شد امام سخت مشغول گريه است. براى كسانى كه از كشورهاى اروپايى آمده بودند، شگفت‏آور بود كه مردى، پس از سال هاى متمادى مبارزه در برابر استبداد و استكبار، روز تاسوعا بنشيند و بگريد. اما امام به اين تفاسير وقعى نمى‏نهاد و لازم مى‏ديد آداب و رسوم محرم و ايام سوگوارى در آن جا هم اجرا شود.

امام چنان دل باخته و مشتاق اهل‏بيت و سيدالشهداء(ع) بود كه هر وقت روضه‏خوان يا مداح اهل‏بيت‏ عليهم السلام را مى‏ديد، تمام قدبلند مى‏شد و نيز چون يكى از اين افراد مى‏خواست از نزدش برود، او را بدرقه مى‏كرد.

يك بار امام را در جماران ديدند كه به جاى صندلى بر زمين نشسته است، آن هم روز عاشورا و به احترام عزادارى امام ‏حسين(ع) بود.

امام خمينى(ره) با درس هاى عملى‏اش به سوگوارى‏ ها مفهومى ديگر بخشيد. وقتى گروهى از شبه روشنفكران به عزادارى و سينه‏زنى تاختند، شديدا به ترويج‏ سنت ديرينه عزادارى پرداخت، از نهضت ‏حسينى و سوگوارى براى آن حضرت دفاع كرد و فرمود:

«سيدالشهداء را اين گريه‏ها حفظ كرده است... هر مكتبى تا پايش ‏سينه ‏زنى نباشد ... گريه كن نباشد، حفظ نمى‏شود.»