يكي از آداب مجلس علم آن است كه معلم به ‏متعلّمان و مخاطبان درود بفرستد و سلام كند. اين ادبي است كه ذات اقدس اله در ‏سوره مباركه انعام به ما آموخت، فرمود: ”وَإذا جاءَكَ الّذينَ يُؤْمِنُونَ بِآياتِنا فَقُلْ سَلامٌ ‏عَلَيْكُمْ“(سوره انعام، آيه‎ ٥٤‎‏) يعني وقتي مؤمنين براي فراگيري علوم الهي به محضر تو آمدند بگو سلام ‏عليكم.‏ مخاطباني كه در مجلس رسول اكرم(صلي الله عليه و آله و سلم) شرف حضور ‏داشتند دو گروه بودند. متوسطين آنها سلام را از خود پيغمبر و برخي از آنها سلام را از ‏خدا دريافت مي‌كردند. البته سلام خدا همان اعطاي سلامتي است. اين‌طور نيست كه ‏خدا لفظاً به كسي سلام كند، و مهمترين نوع سلامتي هم، سلامتي دل است.‏ اگر دلي از ياد غير خدا خالي بود چنين دلي سالم است. وقتي ظرف دل سالم بود ‏جا براي مظروف وجود دارد و آنگاه است كه علوم و معارف را در چنين ظرفي مي‌ريزند. ‏بنابراين ذات اقدس اله اول به انسان ظرف مي‌دهد بعد ظرفيت و در نهايت مظروف عطا ‏مي‌كند‎.‎ از طرف ديگر سلامت دل در شكستن دل است و لذا اگر انسان حالي پيدا كرد كه ‏دلش شكست بايد شاكر باشد، اگر مطلبي فرا گرفت بايد شاكر باشد چون همه‏‎ ‎اين‌ها ‏از عطاياي الهي است. به هر حال سلامت دل نيمي از راه است‎ ‎براي اين‌كه ظرف ‏سالم، مادامي كه تهي از مظروف باشد سودي ندارد‎.‎ اين‌كه ما در عرض ادب به پيشگاه معصومين عليهم السلام در زيارت‌ها عرض ‏مي‌كنيم السلام عليكم و رحمة اللّه وبركاته اين سلامت مربوط به سلامت قلب و ظرف ‏است و آن رحمتي كه مسئلت مي‌كنيم ناظر به مظروف است يعني در واقع از خدا دو ‏چيز طلب مي‌كنيم يكي سلامت ظرف دل و دوم داشتن مظروف خوب، يعني از خدا ‏مي‌خواهيم كه رحمت و بركات خود را بر قلب ما، نازل كند و قلب ما را از ياد غير خود ‏تطهير نمايد‎

منبع: سایت بنیاد بین المللی علوم وحیانی اسرا