برخى به شيعيان اتهام مى‏زنند كه نماز شما در زيارتگاه‏هاى امامان(عليهم‏السلام) و يا حاجت خواستن از آنها به معناى عبادت آنها و شرك است در حالى كه شيعيان در زيارتگاه‏ها به دو صورت نيت مى‏كنند:
1. نماز را براى خداوند و به نيت تقرب به خدا مى‏خوانند و ثواب آن را به روح امامان هديه مى‏كنند.
2. به نيابت از امامان، نماز مى‏خوانند و باز هم براى خداوند ركوع و سجود به جا مى‏آورند.
در اين باره بايد دانست؛ «عبادت» در اصطلاح قرآن و حديث اركان خاصى دارد كه با بودن آن‏ها، عبادت اصطلاحى تحقق يافته و بدون آن تنها مطلق خضوع محقق مى‏شود:
1. انجام فعلى كه گوياى خضوع و تذلل باشد.
2. عقيده و انگيزه‏ى خاصى كه انسان را به عبادت و خضوع نسبت به شخص وا داشته است؛ از قبيل:
الف) اعتقاد به الوهيت كسى كه براى او خضوع كرده است:
خداوند متعال درباره‏ى مشركان مى‏فرمايد: «الَّذِينَ يَجعَلُونَ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ فَسَوفَ يَعلَمُونَ»؛ حجر (15)، آيه 96.؛ «آنان كه با خداى يكتا خدايى ديگر گرفتند، به زودى خواهند دانست كه در چه جهل و اشتباهى بوده‏اند و با چه شقاوت و عذابى محشور مى‏شوند.»
در جاى ديگر مى‏فرمايد: «وَاتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ آلِهَةً لِيَكُونُوا لَهُم عِزًّا»؛ مريم (19)، آيه 81؛ «و مشركان خداى يگانه را ترك گفته و براى احترام و عزت دنيوى، خدايان باطل را برگرفتند.»
از اين دو آيه و آيات ديگر استفاده مى‏شود كه ركن عبادت غير خدا و شرك، اعتقاد به الوهيت غير خداوند است. در حالى كه شيعيان، امامان را بنده‏ى خدا مى‏دانند.
ب) اعتقاد به ربوبيت كسى كه بر او خضوع كرده است:
خداوند متعال مى‏فرمايد: «يا بَنِي إِسرائيلَ اعبُدُوا اللَّهَ رَبِي وَ رَبَّكُم»؛ مائده (5)، آيه 72.؛ «اى بنى اسرائيل! خدايى را كه آفريننده‏ى من و شماست بپرستيد.»
در جايى ديگر مى‏فرمايد: «إِنَّ اللَّهَ رَبي وَرَبُّكُم فَاعبُدُوهُ هذا صِراطٌ مُستَقيمٌ»؛ آل عمران (3)، آيه 51.؛ «همانا پروردگار من و شما خداست، بپرستيد او را كه همين است راه راست.»
از اين دسته آيات نيز استفاده مى‏شود كه يكى از اركان عبادت غير خدا و شرك، اعتقاد به ربوبيت استقلالى غير خداوند است، در حالى كه شيعيان احترام و خضوعى كه در برابر امامان دارند به عنوان بندگان خوب خدا و اولياى الهى مى‏باشد و براى آنها جدا از ربوبيت و اراده‏ى الهى هيچ نقش و جايگاهى را قبول ندارند.

منبع: پرسمان دانشجويي