غزوه ذات الرقاع
" رُ قاع" ، در واژه عرب به معنای وصله ها است؛ از این نظر به این جهاد مقدس ، " ذات الرقاع" می گویند كه مسلمانان در این جبهه به یك سلسله پستی ها و بلندی ها برخوردند كه بسان جامه وصله دار نمایان بود. گاهی گفته می شود از این جهت " ذات الرقاع" می گویند كه سربازان برای رفع رنج پیاده روی، كهنه هائی به پای خود پیچیده بودند.
درهرحال این غزوه مانند دیگرغزوه ها، یك نبرد ابتدائی نبود، بلكه به منظور خاموش كردن جرقه ای بود كه در شرف اشتعال بود. هدف ، خفه كردن جنب و جوش هائی بود كه از دو تیره " بنی محارب" و "بنی ثعلبه" ، از غطفان بر ضد اسلام در حال انجام گرفتن بود.
سیره پیامبراین بود كه افراد زیرك و بیداری را به اطراف اعزام می كرد تا او را از اوضاع عمومی مطلع سازند. ناگهان گزارش رسید كه دو تیره یاد شده، در فكر گردآوری سلاح و سرباز برای تسخیر " مدینه" هستند. پیامبر با ستون مخصوص، آهنگ " نجد" كرد و در نزدیكی سرزمین دشمن فرود آمد. سوابق درخشان ارتش اسلام، جانفشانی و جانبازی های آنها كه شبه جزیره را غرق حیرت كرده بود، باعث شد كه دشمن عقب نشینی كند، و بدون مقاومت به كوه ها و مناطق بلند پناهنده شود.
ولی از اینكه در این نبرد، پیامبراكرم با سربازان اسلام نماز واجب را به صورت " صلوة خوف" برگزار كرد، حدس زده می شود كه نیروی دشمن تجهیزات كافی داشته و رشته مبارزه به جای باریكی كشیده شده ، ولی سرانجام پیروزی از آن مسلمانان گردیده است.
