خداوند متعال در روز عرفه به سه مکان در دنیای ما توجه ویژه‌ای دارد؛ یکی کربلا و زائران امام حسین(ع)، دیگری صحرای عرفات و حجاج بیت‌الله و سومی هر جا از دنیا که دستی به سوی او بلند شود و دلی بشکند. 
عرفه با حقیقت خود در فرهنگ اسلامی، حضوری روشن‌تر از نور دارد حضوری از جنس عشق و شور و شعور...
حضوری که در آن، رمز معرفت با راز عاشقی پیوند می‌خورد و تصویری به بلندای کلام ناب حضرت اباعبدالله الحسین(ع) پدید می‌آورد.
این که روز عرفه با دعای ناب و کلام تابناک حضرت اباعبدالله(ع) پیوند می‌خورد و به روز عید قربان منتهی می‌شود، سراسر نشانه‌های عرفانی و حقایق ربانی است که بر این دوران خطیر و خاطره انگیز مسلمانان منطبق گشته، جان و جهانشان را رنگ و بویی دیگر داده است.
حسین(ع) با آن حج ناتمام، با قربانیانی از جنس اولاد پیامبر(ص)، رو به سوی قربانگاهی دارد که کرب و بلایش، از دوران پیامبر(ص) و پیشتر از آن، از ازل، داغی بر دل هر جان تابناک گذاشت و تاریخ را بر مدار عاشقی رقم زد و چه تلاقی تأمل برانگیز و خطیری، اینکه عرفان عرفه و فدائیان قربان، در آوردگاه دعای عرفه حسین(ع)، جان می‌گیرد و جانانه می‌شود. خدایا کمک کن تا ما هم از اهالی عرفه شویم.
عرفان حسینی از آنجا آغاز شد که مسلم پیش از کاروان کربلا عازم کوفه شد تا پیغام نزدیک شدن کاروان را به کوفیان برساند و سفیر حسین(ع) چه غریبانه رو به سوی مکه کرد و از عمق دل فریاد زد:حسین جان به کوفه میا.
و شاید همین ندا بود که بر جان امام رسوخ کرد و حجش را ناتمام گذاشت و رفت تا حادثه‌ای را رقم زند که هنوزم که هنوز است، دل هر مسلمانی را به درد می‌آورد.
معرفت حسینی آغشته به خون نیست، آغشته به عرفان و بصیرت است که از عرفه سرچشمه گرفت، از آنجا که دل می‌گوید:
اَلْحَمْدُ لله الَّذى لَیْسَ لِقَضآئِهِ دافِعٌ وَلا لِعَطائِهِ مانِعٌ وَلا کَصُنْعِهِ صُنْعُ صانِعٍ وَهُوَ الْجَوادُ الْواسِعُ فَطَرَ اَجْناسَ الْبَدائِعِ واَتْقَنَ بِحِکْمَتِهِ الصَّنائِعَ لا تَخْفى عَلَیْهِ الطَّلایِـعُ وَلا تَضیعُ عِنْدَهُ الْوَدائِعُ جازى کُلِّ صانِعٍ وَرائِشُ کُلِّ قانعٍ وَراحِمُ کُلِّ ضارِعٍ وَمُنْزِلُ الْمَنافِعِ وَالْکِتابِ الْجامِعِ بِالنُّورِ السّاطِعِ وَ هُوَ لِلدَّعَواتِ سامِعٌ وَلِلْکُرُباتِ دافِعٌ وَلِلدَّرَجاتِ رافِعٌ...
خداى را سپاس که براى حکمش برگردانندهاى، براى بخشش بازدارندهاى و همانند ساختهاش، ساخته هیچ سازندهاى نیست؛ او سخاوتمند وسعتبخش است، انواع مخلوقات را پدید آورد و ساختهها را با حکمتش محکم نمود، طلیعهها بر او پوشیده نمىماند و ودیعهها نزد او ضایع نمىشود، پاداشدهنده هر سازنده و بىنیازکننده هر قناعتگر و رحمکننده بر هر نالان و فرو فرستنده سودها و نازلکننده کتاب جامع با نور درخشان است،او شنونده دعاها، و دورکننده بلاهاو بالابرنده درجات است.
روز عرفه، روز بزرگداشت مقام انسان است که بهایی جز بهشت ندارد و مأوایی جز خدا برای راز و نیاز و عرض عشق به ساحت قدسی آن خداوند حی...
روز عرفه، روز شناخت خداست و شناخت خدا میسر نیست جز با شناخت خویشتن و چه کسی والاتر و برتر از امام حسین(ع) که بتواند واسطه‌ای در این ترنم یافتن مشام دل و دیده و جان انسان از عطر شمیم بهشتی یاد خدا شود و در صحرای مصفای عرفه، خیمه یاد و نام خدا را برپا کند و بزم عشق مهیا.
اینجا و امروز لحظه به لحظه‌اش نیایش است و عشق، درگاه بخشنده‌ای پذیرای توبه‌کاران می‌شود تا بار دیگر شیطان پشیمان شود از اینکه چرا به انسان سجده نکرد.
و عرفه موقفی بود بر یاران حسینی که همه جن و انس را در عبادتی نیمه‌کاره محسور خویش کردند و رهسپار سرزمین بلا شدند تا بگویند که چه کسی مقرب‌تر است.
که هرکه در این بزم مقرب‌تر است جام بلا بیشترش می‌دهند
عرفه معرفتی ناتمام دارد و از قربانی ابراهیم(ع) پدر ایمان در روز وصل خدا و ذبح عشقش اسماعیل تا قربانگاه فرزند پیامبر(ص) خاتم در سرزمین نینوا که تلخ‌ترین تصویر را تا همیشه بر لوح وجود تاریخ رقم زد تاریخی تکرار ناپذیر آفرید و تا کنون هم ادامه دارد در چشمانی اشک‌بار که راز بندگی را به رخ شیطان می‌کشد و حسین(ع) از عرفه به مسلخ عشق خدا رفت.
